مصافحه (دست دادن‏)در روایات

أصول الكافي / ترجمه مصطفوى ؛ ج‏3 ؛ ص259
باب مصافحه دست بهم دادن‏
امام باقر عليه السّلام فرمود: چون دو مؤمن بهم برخورند و مصافحه كنند، خدا دستش را ميان دست آنها گذارد و با آنكه رفيقش را بيشتر دارد مصافحه كند.
ابا عبيده حذاء گويد: از مدينه تا مكه در يكتاى كجاوه همراه امام باقر عليه السّلام بودم، حضرت در بين راه پياده شد و قضاء حاجت كرد و برگشت و فرمود: ابا عبيده دستت را بده، من دستم را دراز كردم، حضرت چنان فشرد كه در انگشتانم فشار را احساس كردم. سپس فرمود: اى ابا عبيده هر مسلمانى كه برادر مسلمانش را ملاقات كند و با او مصافحه نمايد و انگشتان خود را با انگشتان او درهم كند، گناهان آنها مانند برگ درختان در فصل زمستان بريزد.
ابو حمزه گويد: همكجاوه امام باقر عليه السّلام بودم، چون بار بزمين گذاشتيم، حضرت اندكى راه رفت، سپس آمد و دست مرا گرفت و گرم بفشرد، من عرضكردم: قربانت گردم، من كه در كجاوه همراه شما بودم؟ فرمود: مگر نميدانى كه چون مؤمن گردشى كند و سپس ببرادرش دست دهد خدا توجه خود را بسوى آنها افكند و همواره بآنها رو آورد و بگناهان فرمايد: از آنها فروريزيد،- اى ابا حمزه- سپس گناهان مانند برگ درخت فروريزند و آنها خالى از گناه از يك ديگر جدا شوند.
امام باقر عليه السّلام فرمود: رسول خدا صلى اللَّه عليه و آله: فرمود: چون يكى از شما برادرش را ملاقات كند بايد باو سلام كند و دست بدهد، زيرا خداى عز و جل فرشتگان را بدين عمل گرامى داشته،
أصول الكافي / ترجمه مصطفوى، ج‏3، ص: 262
امام باقر عليه السّلام فرمود: هر گاه مردى با رفيقش دست دهد، آنكه دستش را نگه دارد، اجرش بيشتر است از آنكه رها ميكند، و آگاه باش كه گناهان از آنها بريزد تا آنجا كه گناهى باقى نماند.
امام صادق عليه السّلام فرمود: رسول خدا صلى اللَّه عليه و آله هرگز با مردى مصافحه نميكرد، جز آنكه دست خود را از دست او نميكشيد، تا وقتى كه او دست خود را از دست حضرت ميكشيد.